Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Και μετά μου λες γιατί δε σου γράφω...

Ο γείτονας ο Παναγιώτης, ήταν πολύ προβληματισμένος σήμερα. Βρισκόταν σε δίλημμα (όχι του σκαντζόχοιρου, θα παραξενευόμουν και θα ταραζόμουν τα μάλα!) αλλά σε ποιό μαγαζί να συνοδεύσει την καινούργια του γκόμενα, προκειμένου το μοιραίο (μεταξύ μας, όλοι την έχουμε πάρει, αλλά δεν του το λέμε να μην απογοητευτεί) να έρθει νωρίτερα, από το σαβουάρ βιβρ προσδοκώμενο. Λίγο η γκαμπριολέ μπέμπα, λίγο η μπόμπα, λίγο τα σφηνάκια και φυσικά το αποσμητικό που καλύπτει τη βαρβατίλα, αποτελούν το οπλοστάσιο του.

Βέβαια του έχω τονίσει αρκετές φορές (γιατί είναι και λίγο σπάγκος) ότι ο αγοραίος έρωτας γι αυτόν του πέφτει φτηνότερος, άσε που οι επιλογές είναι και περισσότερες και το βασικότερο, δεν έχεις κρεβατομουρμούρα.

Εκεί όμως, επιμένει, να κατακτά με τη γοητεία (?) του!! Άσχετα αν για τη γκόμενα (τη συγκεκριμένη, συμπεριλαμβανομένου τους δορυφόρους της) δεν είναι ο Παναγιώτης, αλλά ο κάτοχος της μπέμπας κλπ κλπ...

Αυτό που με κάνει όμως έξω φρενών, είναι το γεγονός ότι σε τυχαίες συναντήσεις στο φούρνο της γειτονιάς μας, μου παραδίδει και μαθήματα σοβαρότητος και καθωσπρεπισμού!!
Είναι λάτρης της μόδας, του στάιλινγκ ρε παιδί μου, γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά κάθε ομοφυλόφιλο ράπτη & κομμωτή και φυσικά φανατικός αναγνώστης του playboy.
Ευτυχώς τελικά, που η παλιά λαική ρήση περί συνεπειών του αυνανισμού πέραν κάποιας ηλικίας δε βγήκε αληθινή, διότι πολλοί από εμάς (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) θα αλληλογραφούσαμε με το σύστημα Μπράιγ!



Η Θεά Τύχη, ναί αυτή η κουφαλίτσα που τόσες φορές την καταριόμαστε και άλλες τόσες την αναζητούμε, παίζει όμως τα δικά της παιχνίδια, μη σεβόμενη τους φυσικούς νόμους και αδιαφορώντας πλήρως για τις ανθρώπινες αντιλήψεις.
Αυτή λοιπόν με έφερε το 2004 για επαγγελματικούς λόγους στο Αφγανιστάν (Καμπούλ) όπου και παρέμεινα για 4,5 μήνες.
Μεγάλο Πανεπιστήμιο η ζωή εκεί. Άλλος κόσμος, νομίζεις ότι ζεις σε σκηνικό παραμυθιού, με τη διαφορά ότι στο τέλος δεν πεθαίνει πάντα ο δράκος.

Η φτώχια, η στέρηση, ο φόβος για το αύριο να έχουν καταβάλλει όλους τους κατοίκους, αλλά με έκπληξη διαπίστωνα ότι τα αντιμετώπιζαν όλα με το πιό αφοπλιστικό χαμόγελο, κυριαρχούσε η αισιοδοξία (ψιλοανακατεμένη βέβαια και με το μαύρο τρίμμα της παπαρούνας που ευδοκιμεί σφόδρα στην περιοχή και το μασούν σαν το ταμπάκο).

Δε θέλω να μακρηγορίσω, αλλά πιστεύω ότι για τους μοιρολάτρες της εποχής μας το ηθικό δίδαγμα είναι ότι ΚΑΘΕ Έλλην πρέπει να επισκεφτεί το Αφγανιστάν (ή το οποιοδήποτε Αφγανιστάν) για να κατανοήσει τι πραγματικά σημαίνει στέρηση & προβλήματα.

Όχι, δεν είναι μοιρολατρία αυτό που λέω, είναι η πραγματικότητα. Είμαστε ευτυχισμένοι αλλά δεν το ξέρουμε, μας έχει επηρεάσει τόσο η νόσος του υπερκαταναλωτισμού που έχουμε πλέον ξεφύγει. Πως έχουν καταφέρει και μας έχουν βάλει στο τρυπάκι του ξέφρενου κυνηγήματος της τεχνητής ψευδαισθητικής ευτυχίας? (υπερκατανάλωση) ...


ΥΓ: Δε θα ξεχάσω ποτέ, τη ματιά ενός 12χρονου περίπου κοριτσιού, που ενώ μισό λεπτό πριν είχε πάρει από τα χέρια μου (μέσα από πλήθος άλλων παιδιών) κονσέρβα φαγητού, κάποιο άλλο παιδί (αρσενικό & μεγαλύτερο) της το άρπαξε μέσα από τα χέρια της. Και τότε ...γύρισε και με κοίταξε... με κάτι μάτια ...η προσωποποίηση της απόγνωσης... για τι? για μιά κονσέρβα!! Έχασε τον παράδεισο της, τον δικό της παράδεισο.........


Έσκυψα το κεφάλι και έφυγα, αισθάνθηκα συνένοχος στο δράμα... έφυγα... και λοιπόν? λύθηκε το πρόβλημα? όχι... απλά δεν το βλέπεις μπροστά σου, στην ουσία δλδ κοροιδεύεις τον εαυτό σου, τη νοημοσύνη σου (όση έχει απομείνει)



Και έχεις τον Παναγιώτη (τον οποιονδήποτε Παναγιώτη) να "προβληματίζεται" για το κλαμπάκι που θα συνοδέψει το κάθε λογής τσουλί, τι σακάκι θα φορέσει και τι ποτό θα παραγγείλει για να είναι στο "πνεύμα" της εποχής.

Η Μ Α Ρ Τ Ο Ν που θα έλεγε και ο Γεωργίου!!!

Ακολουθούν μερικές φωτό, ψιλοανακατεμένες (όπως και ο συντάκτης του άρθρου)


Από την παραγωγή στην κατανάλωση!





Made in USA (οι βομβαρδισμοί)






Ως συνήθως, οι άμαχοι και τα παιδιά τα μεγαλύτερα θύματα της παραφροσύνης του παγκόσμιου εμπορίου (εκμετάλλευσης).








































Η θέση της γυναίκας στο αυτοκίνητο! Και μην ξεσηκωθείτε όλες οι φεμινίστριες, απλώς ο μοναδικός αερόσακος βρίσκεται στο πορτ παγκάζ (τίθεται θέμα ασφάλειας)



























Για δες κάτι γκαμπριολέ μεγάλα ντάτσουν που έχουν.


































































































2 σχόλια:

  1. Τώρα σε ανακάλυψα. Νομίζω έχεις πολλά να πεις. Μίλα δυνατά αν και δεν νομίζω να ξυπνήσουμε. Είμαστε πολύ απασχολημένοι διαλέγοντας άρωμα σαμπουάν στο Χόντο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Όντως θα συμφωνησω με coffemug... Έχεις πολλά να πεις...
    Κάποιοι ειναι αμετανοητοι. Καποιοι εχουν βυθιστει μεσα στα λεφτα και μεσα στα αυτοκινητα τους, χανονται στα πολλα τους σπιτια και στην υπερπολυτελεστατη ντουλαπα τους με τα πιο καινουρια ρουχα τους.
    Όμως εσυ δεν εχεις κατι να χασεις αν φωναξεις... μπορεί να μην ακουσει ο Παναγιωτης και ο κάθε Παναγιωτης, θα ακουσει ομως μια free spirit, και η καθε free spirit που ανοιγει τα φτερα της για τη ζωη και αυτα που δεν εμαθε μεχρι τα 15 της μπορει να τα μαθει τωρα, αν ακουσει εσενα, ή οποιονδηποτε.
    Ίσως για καποιους να ειναι αργα -και δεν ειμαι απαισιοδοξη απλα ρεαλιστρια- αλλα για καποιους αλλους τωρα ειναι η αρχη.
    Και πρεπει να ειναι σωστη και με βασεις.

    Αν μαθαιναμε για λιγο και την αλλη πλευρα της ζωης, την ασχημη, που όχι διλημματα για γκομενες, ουτε λιγο φαγητο δε σου προσφερει... τότε θα εκτιμουσαμε το πιο μικρο πραγμα της δικης μας ζωης. Που ειναι ομορφη.
    Ειναι αυτα τα ματια... αυτα τα ματια που ειδες εσυ, αυτα τα ματια που πολλους μας εχουν κοιταξει...
    Αυτα τα ματια πρεπει να σου λενε "μιλησε καλε μου... βοηθησε μας..."

    Πολλα εγραψα.
    Παρασυρθηκα.
    Χαρηκα που διαβασα τα οσα εγραψες.
    Θα τα λεμε.
    Καλη σου μερα=]

    ΑπάντησηΔιαγραφή